Merve Kaya’nın pratiği, insan bedeninin gündelik hayatın görünmez yükleriyle kurduğu sessiz diyaloğu araştırır. Figürler çoğu zaman bir sınırın eşiğinde durur: Resime nereden dahil oldukları belirsizdir Bu belirsizlik, sanatçının beden algısına dair temel bir soruyu görünür kılar — beden bize ait ve bütünsel midir yoksa içinde yaşadığımız dünyanın devam eden akışına başka bir kapıdan parça parça mı girmektedir?

Kaya’nın çalışmalarında çizgi, yalnızca bir tanımlama aracı değil, bedenin kırılgan ritmini açığa çıkaran bir izdir. Kuru boya ve karışık tekniklerle oluşturduğu yüzeylerde renkler, neredeyse nefes alıyormuş gibi katman katman açılır. Bu katmanlar, gündelik yaşamın tekrar eden hareketlerini, kaygılarını, düşünsel karmaşasını ve sessizce süren direncini taşır. Her figür, hem tanıdık hem yabancı bir bedenin anlık duraklamasıdır.

 Sanatçının üretiminde beden, estetik bir obje olmaktan çok daha fazlasıdır; bir hafıza mekânı, bir duygu taşıyıcısı, bir süreklilik hali.

Merve Kaya, izleyiciyi bedeni tanımlamaya değil, onunla birlikte hissetmeye çağırır. Figürler, tamamlanmış hikâyeler sunmak yerine bir ihtimal alanı bırakır; böylece her izleyici kendi deneyimini, kendi sessizliğini işin içine taşır. Sanatçının üretimi, tam da bu karşılaşma anında, yani izleyici ve beden arasındaki bu ince titreşimde en güçlü hâline ulaşır.